Tworzenie parafii to nie tylko troska o budowę świątyni czy jej wystrój, ale także rozwijanie duszpasterstwa. Duże znaczenie ma tu jednak zaangażowanie samych wiernych.
ZESPÓŁ CARITAS
Pomoc ludziom biednym, samotnym i potrzebującym przez wydawanie chleba, żywności, odzieży, sprzętu AGD i RTV, mebli i przedmiotów codziennego użytku to tylko niektóre działania parafialnego Caritas, które powstało niemal równocześnie z ustanowieniem parafii. Inicjatorką powstania tej sekcji w 1983 r. była Kazimiera Szklarska, która początkowo wraz z zespołem skupiała się na rozdawaniu potrzebującym darów pochodzących z zagranicy. Bardzo szybko okazało się jednak, że to nie wystarcza. Zaczęto więc szukać pomocy dla najbardziej potrzebujących wśród parafian. (por. K. Paluch, Zespół charytatywny, „Głos Maryi” 2/1993).
COMUNIONE E LIBERAZIONE
W tym samym czasie zaczął się tworzyć w parafii na Osiedlu Młodych także inny ruch – Komunia i wyzwolenie. „W roku 1983 – w czasie rekolekcji w Olsztynie koło Częstochowy – ksiądz Giussani spotkał się z grupą Polaków, którzy znali już ruch, pragnęli nim żyć i zapraszać do tego doświadczenia innych. Wśród uczestników był ks. Zdzisław Seremak, który przyjął na siebie odpowiedział-ność prowadzenia tego ruchu w Polsce. Ważna też była obecność ks. Józefa Adamowicza, ówczesnego wikarego naszej parafii. Po powrocie z rekolekcji zaprosił on na pierwsze spotkanie parafian, młodzież, ludzi z Klubu Inteligencji Katolickiej, Żywego Różańca, Rodziny Pallotyńskiej. Pierwsze spotkanie cechowała fascynacja nowym doświadczeniem, która z czasem przerodziła się w nadzieję na bardziej świadome przeżywanie chrześcijaństwa. Późniejsze spotkania odbywające się w salkach, stały się systematycznymi szkołami wspólnoty” (T. Toms, Ruch Komunia i Wyzwolenie, „Głos Maryi” 3/2001).
I ŚWIĘCENIA KAPŁAŃSKIE
1 czerwca 1985 r. święcenia kapłańskie przyjął pochodzący z naszej parafii franciszkanin o. Krzysztof Kukułka, a „9 maja 1987 roku święcenia kapłańskie w zgromadzeniu księży pallotynów w Ołtarzewie koło Warszawy otrzymali dwaj koledzy ze szkolnej ławy: Emilian Sigel i Dariusz Smolarek. Zaproszony na tę uroczystość proboszcz naszej parafii ks. Kazimierz Jandziszak cieszył się wraz z rodzinami księży z tej wielkiej łaski” (A. Sigel, Święcenia kapłańskie i co dalej?, „Głos Maryi” 4/1993).
POWSTANIE RADY
Ważnym momentem w życiu parafii było zorganizowane przez Księdza Proboszcza w trakcie 59. Synodu Archidiecezji Wrocławskiej 5 listopada 1987 r. spotkanie zespołu synodalnego. „Data ta jest początkiem włączenia się ludzi świeckich do nowych form pracy i działania w młodej parafii realizującej wielkie dzieło wznoszenia monumentalnej świątyni. Na kanwie tego zespołu jak i dodatkowo zaproszonych przez księdza proboszcza parafian w dniu 27 listopada 1988 roku odbyło się pierwsze spotkanie Duszpasterskiej Rady Parafialnej. W pierwszych latach działalności zebrania DRP (Duszpasterskiej Rady Parafialnej) odbywały się raz na kwartał, a ich tematyką były: sprawy dotyczące życia religijnego parafii, między innymi katechizacja dzieci i młodzieży oraz dorosłych, ukształtowanie nabożeństw, organizacja rekolekcji, akcje charytatywne dla potrzebujących parafian, informacje z odbywającego się wówczas Synodu oraz najbardziej istotne dla całej wspólnoty parafialnej problemy związane z budową kościoła (J. Duda, W Kościele wybiła dziś godzina laikatu, „Głos Maryi” 1/1993). Z chwilą powołania Rady Parafialnej w jej skład weszli również członkowie sekcji charytatywnej.
KAMIEŃ WĘGIELNY…
Kolejnym etapem budowy było skupienie się na kościele głównym. 1 października 1989 r. pod przewodnictwem Jego Ekscelencji ks. bpa Józefa Pazdura wmurowano w świątynię kamień węgielny poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
DO TRONU MATKI
W sierpniu 1990 roku, kiedy powstał południowy nurt Wrocławskiej Pieszej Pielgrzymki rozpoczynający swoją drogę do tronu Jasnogórskiej Pani w Świdnicy, mieszkańcy naszej parafii od razu zaczęli brać w niej udział. Tradycyjnie co roku 6 sierpnia pątnicy pod przewodnictwem ks. Stanisława Orzechowskiego, głównego przewodnika wrocławskiej pielgrzymki przemierzali kolejne kilometry by wyprosić u Matki potrzebne łaski, podziękować jej za otrzymane dobra. Nurt południowy przez wiele lat miał cztery grupy pielgrzymkowe: 10 – błękitno-białą obejmującą Świdnicę i okolice, 19 – wrzosową bielawsko-dzierżoniowską, 31 – zieloną obejmującą Ziemię Kłodzką oraz 27 – fioletową reprezentującą duchowych uczestników. Na szlaku pielgrzymim centralnym wydarzeniem każdego dnia zawsze była i jest Eucharystia. Postoje i noclegi u życzliwych ludzi pozwalają odpocząć po trudach maszerowania, a radość, śpiew i wspólna modlitwa w trasie pozwalają nie myśleć o mijanych kilometrach. Od początku istnienia parafii z pielgrzymami wędrowali także wikariusze, którzy sprawowali duchową opiekę nad resztą grupy.
DALSZY ROZWÓJ PARAFII
Prace nad budową świątyni musiały postępować, mimo problemów z pozyskaniem materiałów budowlanych. Napięte stosunki w kraju, niedobór wielu produktów, zapisy na towary reglamentowane zmuszał komitet budowlany do szukania innych metod pozyskania potrzebnych materiałów. Nie wszystkie drogi były jednak formalne, niektóre z nich wykorzystywały tzw. „dojścia”, ale i możliwość składania wniosków przez zwykłych obywateli na prace wykonywane wokół domu czy na ogródku. Zwracano się również o pomoc do zakładów pracy. Z początkiem lipca 1991 r. prace skupiły się na wykończeniu wieży kościelnej. Przygotowanie odpowiedniego rusztowania w celu wniesienia krzyża zajęło sporo czasu. Po ustawieniu zbrojenia pionowego ramienia przystąpiono do zalania go betonem. Brak sprzętu budowlanego zmuszał organizatorów do pożyczania go od zakładów pracy i samych parafian.
PRZEMIANY DRP
Po trzech latach działalności Duszpasterska Rada Parafialna zmieniła swój charakter. Jej członkowie widzieli bowiem potrzebę „bardziej aktywnego zaangażowania się do wypełniania konkretnych zadań wynikających z życia Kościoła oraz z potrzeb swojej parafii. Na początku roku 1992 stworzono w ramach DRP struktury organizacyjne dające możliwość realizacji zamierzonych celów. Opracowany przez członków Rady statut został zatwierdzony przez Wrocławską Kurię Metropolitalną w dniu 03.07.1992 roku. Zgodnie ze statutem Duszpasterska Rada Parafialna jest wspólnotą ludzi stawiających sobie za cel rozwój Kościoła katolickiego przez modlitwę, dobre uczynki, pracę świadczoną na rzecz wspólnoty parafialnej, podejmowanie działań w kierunku szerzenia wiedzy i kultury chrześcijańskiej, organizowanie i niesienie pomocy potrzebującym” (J. Duda, W Kościele wybiła dziś godzina laikatu, „Głos Maryi” 1/1993). Następnym krokiem było powołanie siedmioosobowego prezydium, którego zadaniem była koordynacja pracy Rady liczącej czterdzieści osób, ale i uzgadnianie z Księdzem Proboszczem tematów i terminów posiedzeń, czuwanie nad realizacją podjętych uchwał, inicjowanie kierunków działania Rady. Stworzono wówczas trzy sekcje: liturgiczną, charytatywną i gospodarczo-budowlaną.
